Familiefeest in het Sportpaleis!

Vrijdagavond en ik breek mijn kop over een mogelijk avondmaal. Een vriend van mij, Jan, komt eten en nadien trekken we richting sportpaleis. Hooverphonic with Orchestra. Niet de eerste keer dat ik Jan vergezel, want Jan is de neef van Alex (lees hier). En een rechtstreeks gevolg van dat laatste was een enveloppe met twee kaarten 'artist guest' en twee backstage pasjes. Als je iets doet, doe het dan in stijl, niet waar? Voor mijn avondmaal geldt dan weer het omgekeerde. Een kok ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden en dat werd opnieuw snel duidelijk. Maar in dat geval is het een kwestie van de taken doorgeven... Als je't niet kunt in stijl... gewoon zo laten! Jan pakte over en uiteindelijk heeft hij dus zo'n beetje zijn eigen potje (en dat van mij natuurlijk) gekookt.

De fiets op en vijf minuten later (jep, eens een voordeel van in Merksem te wonen!) stonden we aan te schuiven om naar binnen te gaan. Tijdens het voorprogramma zetten we de strijd voort die we op de fiets gestart waren, namelijk een 'bijnamen-oorlog'. Ik bespaar u de resultaten...
Al snel werd duidelijk dat meegaan als artist guest ook enkele consequenties heeft. Voor ik het goed en wel besefte, bevond ik me zo ongeveer op het familiefeest van de familie Callier. Naast mij zat broer nummer één, aan de andere kant logischerwijs neef Jan, wat verder papa en mama Callier en achter hen broer nummer twee. En dan heb ik de rest van de tantes, nonkels, neefjes en nichtjes nog niet vernoemd. Maar goed, wie wil er geen familiefeest in het sportpaleis? Volgens mij twijfelt Jan na de hele avond toch nog aan het antwoord op die vraag...

Na een geweldig strak en af optreden, haalden we onze pasjes boven om ons een weg te banen richting de catacomben van het sportpaleis. Om daar te geraken passeerden we het podium en ik kon het niet laten...
"Jan, ik wil even het podium op!"
"Wat?"
"Das toch kei cool? Wanneer kan je dit nog eens doen?"
"Doe maar."
"Kom, ga mee! Mag da wel?"

Flatterend bewijsmateriaal...

Wow! Toch een kick... Wie kan dat zeggen? Ik heb al op het podium van het sportpaleis gestaan. Jasper Steverlinck bv. niet!

Wat later bleek dat we dankzij onze podiumstunt wel Astrid Bryan en 'de Lau' gemist hadden. Ach je kan niet alles meemaken hé? Tante Callier had hen als bewijs wel op de foto. Diezelfde tante zat wat later met haar hoofd al ver vooruit.
"Jantje, wat wil je voor je kerstmis? Ik wil deze week nog een verlanglijstje of je krijgt niks hé!"
Hihi... Jantje! Maar meteen nadien volgde voor mij:
"Kom jij ook mee naar het kerstfeest?"
Slik! Ok... Het is één ding om op een familiefeest in het sportpaleis te belanden, maar kerstmis, das nog iets helemaal anders! Tenzij ze dat opnieuw in het sportpaleis vieren... Het was in ieder geval haar subtiele manier van vragen of Jan en ik een koppel waren. De rest van de familie was iets minder subtiel. Ik denk dat ik minstens zes keer diezelfde vraag kreeg. Haar subtiliteit was voor de rest van de avond echter nagenoeg onbestaande. Ze is bv. op Noémie afgestapt om te vragen of Jantje geen kusje kreeg (nadat ze wist dat ik geen officiële date was, denk ik dat ze een nieuw plan in gedachten had), wilde dat Alex met haar vriendin op de foto zou gaan en ook Iris oftewel Sabrina moest eraan geloven toen we ons afvroegen hoe het frituur in de Familie Backeljau ook weer heette. Frituur 't half kieken dus. Juist! Alex kwam dag zeggen en begroette mij meteen met 'Sofie'. Huh?! Ik ben er nog steeds niet uit of hij nu dacht dat zijn nichtje Sofie zou komen en ik haar verving of hij echt mijn naam nog wist. Maar ik ga alvast voor optie twee! Alex Callier kent mijn naam! Ha! Vervolgens kreeg ik ook drie kussen van een voor mij onbekende dame die zich voorstelde als 'de vriendin van Alex'. Duidelijk!

En toen was het plots twee uur. De tijd was voorbijgevlogen! Ik heb de ene broer van Alex uitgelegd dat park Spoor Noord redelijk dicht bij het Sportpaleis ligt en eigenlijk zo goed als Merksem is (we moeten er toch een beetje goed uitkomen hier in Merksem) en met de andere heb ik totemnamen uitgewisseld. Serieus. Ik heb de hele avond welgeteld 40 cent uitgegeven (aan de toiletjuffrouw) en bovenal heb ik een spetterende show gezien. We sloten de avond af met een tweede familierondje en overal kreeg ik opnieuw drie kussen. Ik kan niet zeggen dat ik me niet welkom voelde op het familiefeest bij de familie Callier!